Oscypek betlejemski

23 grudnia 2015
Owczarek

Ze kie narodził sie Poniezus, to pasterze odwiedzili go w stajence – to ocywiście piknie wiecie. Ze posli ku tej stajence po tym, jak sam janioł ku nim przybył – to wiecie tyz. Ba cy wiecie, dlocego ten janioł pohyboł ku nim? Otóz, ostomili, to było tak, ze sam Pon Bócek wezwoł go ku sobie i pedzioł:
– Słuchojze, janiołecku. Momy Wigilie. Jutro i pojutrze momy pikne Święta. Takie dni to najlepiej spędzać w gronie dobryk i zycliwyk ludzi. A Święto Rodzina w tej bidnej betlejemskiej stajence – z kim mo je spędzać? Przecie opróc zywiny – barzo miłej zreśtom – nie majom tamok nikogo! Przez całe Boze Narodzenie bedzie im sie straśnie kotwiło! Moze więc hipnij ku pasterzom, co to niedaleko Betlejemu pasom owiecki. I namów ik, coby posli odwiedzić Maryje, Józefa i małego Jezuska. Niek zabawiom ik rozmowom. Niek zagrajom im i zatańcujom zbójnickiego. Niek opowiedziom pare piknyk śpasów o górolak z Judy i ceprak z Jerozolimy.

No i janiołek pohyboł na ziemie. I pedzioł pasterzom mniej więcej to, co Święty Łukas napisoł w drugim rozdziale swojej Ewangelii. A potem wrócił sie do nieba.

– Ejze, janiołecku! – skrzywił sie Pon Bócek. – Jo widze, ze ty mos chyba słaby dar przekonywania.
– Jak to słaby? – zdziwił sie janiołek.
– No, poźrej na ziemie – pedzioł Pon Bócek. – Widzis tyk pasterzy pod Betlejemem? Jakosi nie wyglądo mi na to, coby ryktowali sie do drogi. Siedzom przy owieckak i chyba nie zamierzajom nika iść.
Janiołek poźreł ku ziemi, no i… nie mógł nie przyznać Ponu Bóckowi racji.
– Faktycnie, to dziwne – stwierdził. – Przecie godołek im wyraźnie, ze jo zwiastuje im radość wielkom i tak dalej. Muse chyba hipnąć na ziemie jesce roz i dowiedzieć sie, cemu nie fcom pójść syćka do stajenki, do Jezusa i Panienki, coby powitać Maleńkiego…

I janiołek ponownie pognoł na ziemie. Pogodoł kapecke z pasterzami, a potem znów wrócił ku niebu.

– Ponie Bócku, juz syćko wiem! – pedzioł, kie znów stanął przed Stwórcom. – Oni som teroz straśnie zajęci ryktowaniem oscypków. Ba kie je wyryktujom – to zaroz pódom odwiedzić małego Jezuska. Tak mi pedzieli.
– Cosi mi sie tutok nie widzi. – Pon Bócek pokryncił głowom. – Tuz obok nik narodził sie sam Zbawiciel! A oni akurat teroz musom ryktować oscypki? Janiołecku, hipnij ku tym pasterzom jesce roz. Ba tym rozem nie przyznawoj sie, ze przybyłeś z nieba. Udawoj honielnika, ftóry suko pracy przy owcak. I spróbuj sie dowiedzieć, cemu tak naprowde oni nie idom do Betlejemu.

No i janiołek pohyboł na ziemie po roz trzeci. Pon Bócek niecierpliwie cekoł na jego powrót. Wreście sie docekoł i zaroz zacął gorąckowo wypytywać:
– I co? I co?
– Miołeś racje, Ponie Bócku! – pedzioł janiołek. – Te oscypki to ino pretekst. Jak wyryktujom oscypki – to bedom godali, ze musom ostrzyc owiecki. Jak je ostrzygom – to powiedzom, ze musom naprawić kosary. A jak naprawiom – to wymyślom cosi inksego, coby nika nie iść. I tak bedom furt cosi wymyślali, pokiela Święto Rodzina nie pohybo do Egiptu.
– Co sie z nimi dzieje? – dziwił sie Pon Bócek.
– Tak jak mi kazołeś, Ponie Bócku – godoł janiołek – wesłek pomiędzy tyk pasterzy, udając honielnika. Pogodołek z nimi i dowiedziołek sie, ze tak naprowde to jest im straśnie wstyd. Wstyd im iść do samiućkiego Zbawiciela, wsego świata Odkupiciela i nie mieć ze sobom zodnego przyzwoitego podarku. Bo oni syćka som straśnie bidni! To skąd majom wziąć dutki na pikny dar dlo samego Mesjasa?
– Na mój dusiu! – zawołoł Pon Bócek, łapiąc sie za głowe. – Cy oni nie rozumiom, ze wystarcająco piknym podarkiem bedzie to, ze som porządnymi ludźmi?
– Cało bida w tym, ze nie rozumiom – odpowiedzioł janiołek rozkładając bezradnie ręce.
– No cóz – mruknął Pon Bócek. – Trza bedzie im chyba jakosi pomóc. Ino jak?
– Moze, Ponie Bócku – rzekł janiołek – spraw, coby z nieba spodł im worek z dutkami? Wte bedom mogli podarować go Świętej Rodzinie, ftórej – tak swojom drogom – kapecke gotówki na pieluchy abo wózek dziecięcy na pewno sie przydo.
– Ci pasterze to ucciwi ludzie – odpowiedzioł Pon Bócek. – Nie wezmom nolezionyk dutków, ino bedom sukali ik właściciela.
– W takim rozie – pedzioł janiołek – jo osobiście im te dutki zaniese i wyjaśnie im, cemu powinni je przyjąć.
– Ten numer nie przejdzie – odrzekł Pon Bócek. – Oni som dumni i honorni. Uznajom, ze dojes im jałmuzne i nie bedom fcieli jej przyjąć.
– No to – godoł janiołek – powiem im, ze te dutki nie som im dane, ino pozycone. I ze oddadzom je, kie bedom mogli.
– Ale komu oddadzom? – spytoł Pon Bócek. – Dutki som przecie cysorskie. A co cysorskie – nalezy oddawać nie mnie, ino cysorzowi. Wysłoby więc na to, ze jo, Pon Bócek, pośrednio finansuje władze, ftóro nie tak downo temu zlikwidowała w Rzymie ustrój republikański, a mieskańców Imperium Rzymskiego dzieli na obywateli lepsego i gorsego sortu.
– Bajuści, głupio by wysło – uświadomił se janiołek. – Trza jakosi sprytniej zadziałać. No to moze, ponie Bócku, spraw swojom boskom mocom, coby totolotek pojawił sie na ziemi juz teroz, a nie dopiero za dwa tysiące roków? I wte moze pasterze skusom sie, coby zagrać? A kie zagrajom, to ucynis taki cud, coby trafili sóstke.
– Ale przecie momy wigilijny wiecór, a potem dwa dni Świąt – zauwazył Pon Bócek – Więc nawet kieby totolotek pojawił sie na ziemi juz teroz, to i tak jaz do pojutrza syćkie kolektury byłyby niecynne.
– No to więcej pomysłów juz nimom – westchnął zrezygnowany janiołek.
– A jo mom! – zawołoł Pon Bócek. – Pockoj tu na mnie kwilecke, a jo hipne do kuchni.

No i Pon Bócek poseł do niebiańskiej kuchni. Zacął cegosi sukać, ale straśnie duzo casu mu to zajęło. A to dlotego, ze był tamok straśliwy bałagan. Teroz juz jest inacej, bo teroz w niebie jest Matka Bosko. Ona piknie gazduje i pilnuje, coby w niebiańskiej kuchni wse był idealny porządek. Zanim jednak Matka Bosko do nieba trafiła, to tamtejso kuchnia furt wyglądała jak po najeździe armii Filistynów.

– Nolozłek! – zawołoł pon Bócek po prawie godzinnyk posukiwaniak. – Wreście nolozłek!
I pognoł do janiołka.
– Janiołecku – pedzioł. – Mos tutok sól z nasej niebiańskiej kuchni. Piknie pytom, cobyś pohyboł ku tym bidnym pasterzom jesce roz.
– Ale jako fto tym rozem? Jako janioł cy honielnik?
– Jako janioł, ba teroz bedzies niewidzialny – pedzioł Pon Bócek. – Zakradnij sie do ik bacówki, podejdź do piknie wędzącyk sie oscypków i posyp je tom solom.
– A potem? – spytoł janiołek.
– Potem juz nic – odpowiedzioł Pon Bócek uśmiechając sie tajemnico. – Twoje zadanie bedzie piknie wykonane.

No i janiołek zrobił tak, jako Pon Bócek mu kazoł. Stoł sie niewidzialny, udoł sie między pasterzy i piknie posolił syćkie ryktowane przez nik oscypki. A ze nie była to zwycajno sól, ino niebiańsko – po holi ozeseł sie nagle nieziemsko pikny zapach.

– O, Jezusicku! – zawołali pasterze. – O, dopiero co narodzony Zbawicielu! Jak z tej bacówki cudnie pachnie!

Syćka zaroz ku tej bacówce pognali, coby napawać sie zapachem, jakiego nigdy potela nie doświadcyli. Kie uwidzieli, ze to ik serki tak pachnom, to ocywiście nie mogli sie powstrzymać od ik skostowania. Skostowali je i zaroz odkryli, ze ik smak jest taki sam jak ik zapach – prowdziwie niebiański!

– Juhasi! – zawołoł nagle baca. – Zbierajta sie! Idziemy do betlejemskiej stajenki. Momy wreście dlo Poniezusa tak pikny dar, jakiego nie do mu nifto! Choćby nawet Trzej Królowie zrobili zrzutke na jeden wspólny okazały prezent – to i tak nie bedzie on tak pikny, jako te serecki od nos.

Syćka juhasi zgodzili sie, ze baca mądrze godo. I wnet pasterze rusyli do Betlejemu wroz z piknym zapasem oscypków.

Pon Bócek zaś poziroł na to syćko z nieba i chichotoł.
– Udało sie! Udało! – wołoł i klaskoł zakwycony. – Wreście sie udało nakłonić ik do pójścia do stajenki!
– Bajuści – pedzioł janiołek. – Ino… kapecke mi tyk pasterzy zol.
– Cemu? – zdziwił sie Pon Bócek.
– No bo – rzekł janiołek – bez niebiańskiej soli juz nigdy tak piknyk oscypków nie wyryktujom. I to ik pewnie barzo bedzie martwiło.
– Ano… bedzie. – Pon Bócek kapecke sie zafrasowoł. – Bidoki bedom straśnie sie turbowały, cemu cosi tak smakowitego udało im sie wyryktować ino roz.
– Mom pomysł! – Janiołek nagle sie ozywił. – Niebiańskiej soli jest przecie u nos dostatek. Niekze więc od dzisiok, kie pasterze bedom ryktowali oscypki, to my, janioły bedziemy piknie doprawiać je nasom solom. Jak bedzie trza – mozemy tak robić choćby i do końca świata.
– Amen – pedzioł Pon Bócek, co oznacało ocywiście, ze pomysł janiołka zostoł zatwierdzony przez najwyzsom instancje.

*******************************************************

Minęły roki. Jako juz wom kiesik godołek, pasterze z okolic Betlejemu trafili na Podhole. Ba na tym Podholu jaz do dzisiok furt dzieje sie tak samo – kie ino jakisi baca biere sie za ryktowanie oscypka, to z nieba wartko przylatuje janiołek z piknom porcjom niebiańskiej soli. To teroz juz wiecie, cemu prowdziwy oscypek jest straśliwie słony? Bo solony podwójnie – przez cłowieka i przez janiołka. Ba kozde jedzenie, kie jest tak barzo słone, powinno być niesmacne. Tymcasem z oscypkiem wcale tak nie jest. Wręc przeciwnie – on mo prowdziwie rajski smak! Ale cóz… inacej być przecie nie moze, skoro fto go spozywo, ten mo w gymbie kawałecek nieba. I to nie w przenośni, ale dosłownie! Haj.

A na te zblizające sie Święta to jo zyce wom, ostomili, coby syćko, co na wigilijnyk i świątecnyk stołak nojdziecie, smakowało tak, jakby miało w sobie niebiańske składniki. I w ogóle i wy, i wasi bliscy, niek przez caluśkie Boze Narodzenie cujom sie niebiańsko piknie! Zyce tego Abnegateckowi, Agecce, Alecce i Jerzoreckowi wroz z Mrusieckom, Alfredzickowi, Alsecce, Amigeckowi, Andorfeckowi, Andrzejeckowi, Anecce Chochołowskiej, Anecce Holenderskiej, Anecce Schroniskowej, Anonimowej Celebrytecce, Babciecce, Babecce, Badzieleckowi, Basiecce, Bercickowi, BlejkKocickowi, Bobickowi, Borsuckowi, Breslauereckowi, Byckowi, Córecce Komturecka, Emilecce, EMTeSiódemecce, Enzeckowi, Evecce, Fomeckowi, Fusillecce, Gosicce, Grazynecce, Grzesickowi, Helenecce, Heretickowi, Hokeckowi, Hortensjecce, Innocencickowi, Jagusicce, Janickowi, Jarutecce, Jasieckowi Juhasowi, Jerzeckowi, Jerzeckowi Pieculeckowi, Jędrzejeckowi, Jotecce, Józefickowi, KaeSicce, Kapisonecce, Kiciafecce, Kiniecce, Kocureckowi, Kruckowi, Krzycheckowi, Ktośtameckowi, Kundeleckowi Laskowiackiemu, Lorecce, Maackowi, Magecce, Małgosiecce, Marcineckowi, Mietecce, Misieckowi, Moguncjuseckowi, Mordechajeckowi, Motyleckowi, Mysecce, Noboru Watayecce, Noweckowi, Observereckowi, Okonickowi, Olecce, Orecce, Original_Replikeckowi, Paffeckowi, PAKeckowi, Pawełeckowi Markiewickowi, PikuMycheckowi, Plumbumecce, Poni Agnieszce, Poni Basi i Ponu Pietrowi wroz z Rudolfem, Poni Dorotecce, Poni Justynie wroz Maćkiem i Michałem, Ponu Jakubowi, Potworecce, Profesoreckowi, Rackowi, Radwickowi, Rózecce Wigelandecce, Sebastianickowi, Seiendeseckowi, Starej Babecce, Staruseckowi, Tanakeckowi, Teresecce, TesTeqeckowi, Tubyleckowi, TyzPieseckowi, Ubukruleckowi, Wawelokowi, Wawrzeckowi, Werbalisteckowi, Wiecnościecce, Yanockowi, Yyckowi, Zbyseckowi, Zeeneckowi, Zzakałuzeckowi i kozdemu, fto choć roz, choć na ułamek sekundy do Owcarkówki zajrzoł. A tym, ftórzy nigdy nie zajrzeli – piknie zyce tego samego. Wesołyk Świąt! Hau!