Byłek na Paśportak

17 stycznia 2015
Owczarek

No i… udało sie! Piknie mi sie udało na własne ocy uwidzieć rozdanie Paśportów Polityki! Jak było? Zaroz wom, ostomili, syćko piknie opowiem. Najpierw, we wtorkowy poranek, pohybołek do Nowego Targu. Posłek na tamtejsy dworzec autobusowy i zakrodłek sie do autobusu, ftóry jechoł do Krakowa. W Krakowie zakrodłek sie do Pendolina, tak jak Mietecka radziła. Pare godzin później – byłek w stolicy. Teroz wystarcyło ino popytać warsiawskie psy, kany jest ten hyrny Teatr Wielki, we ftórym miała odbyć sie urocystość wręcania Paśportów. No i niebawem piknie dotorłek do placu Teatralnego. Krucafuks! Muse wom pedzieć, ze ten plac wyglądo inacej niz na zdjęciak mojej gaździny, ftóro była na wyciecce we Warsiawie dwajścia pare roków temu. Na gaździninyk zdjęciak wyraźnie widać, ze z jednej strony placu nojduje sie Teatr Wielki, a z drugiej pomnik Nike. Tymcasem jo… uwidziołek, ze teatr owsem, stoi tamok, ka stoł, natomiast pomnik… zniknął! Zamiast niego jest jakisi wielki pałac! Co za diasek? – zacąłek sie zastanawiać. Dopiero kie rozejrzołek sie po okolicy, to odkryłek, ze Nike wcale nie znikła, ino stoi jakiesi sto metrów od miejsca, we ftórym stała wceśniej. Cym to wytłumacyć? Hmm… chyba ruchami tektonicnymi. Ruchy tektonicne – jak wiadomo – ryktujom sie w głębi ziemi, majom jednak wpływ na to, co dzieje sie na jej powierzchni. No i jak widać, odsunęły one pomnik Nike od placu Teatralnego, przysunęły zaś doń ten pałac. Kany ów pałac stoł wceśniej – tego akurat nie wiem. Ba kasi stać musioł. Haj.

No ale pałac pałacem, pomnik pomnikiem, tymcasem jo potrzebowołek dostać sie do teatru. Nie było to specjalnie trudne. Przed wejściem krynciła sie ekipa telewizjno, ftóro miała wyryktować relacje z politykowej urocystości. Wystarcyło zatem hipnąć pomiędzy zabieganyk ludzi z tej ekipy i wroz z nimi wejść do środka. Tak właśnie zrobiłek. I zaroz nolozłek sie w murak tego piknego teatru. Teatru, ftóry niejedno mógłby opowiedzieć o ponu Moniuszce, ponu Kiepurze, ponu Lutosławskim… i wielu, wielu inksyk hyrnyk artystak. Heeej…

Pocątkowo nie było w środku zbyt wielu ludzi. Ale pomalućku robiło sie coroz tłocniej. I zauwazołek coroz więcej osób, ftóre całkiem cęsto widuje sie w telewizji. Bajako.

Nagle… usłysołek, jak ftosi godo do kogosi, ze przyjechoł właśnie… prezydent! Pon prezydent nasego piknego kraju! O, kruca! W tej kwilecce odezwoł sie we mnie instynkt psa pasterskiego. Psa, ftórego obowiązkiem jest pilnowanie owiecek, a w scególności przewodnika stada. No to skoro przybył tutok przewodnik stada, ftórym jest społeceństwo polskie – nie miołek wątpliwości, ze moim obowiązkiem jest pilnowanie go przez całom urocystość. Uniesłek nos do wierchu, wciągłek powietrze… i zaroz wiedziołek, kany mom sie kierować. Pohybołek przez pikne korytorze, pełne zapachów piknej historii polskiej kultury. Mój nos bezbłędnie doprowadził mnie do pona prezydenta i jego małzonki.

– Hau! Hauu! – zawołołek, co w tłumaceniu na język ludzki znacy: Dzień dobry, Poni Prezydentowo i Ponie Prezydencie! Jestem gotów piknie wos tutok pilnować. A wasi etatowi ochroniorze, jak fcom, mogom póść se odpocąć, bo pod mojom opiekom bedziecie wystarcająco bezpiecni. Haj.

Ale ci etatowi ochroniorze… chyba nie mieli ochoty na odpocynek, bo jeden z nik poźreł na mnie i zawołoł:
– A to psisko skąd tu się wzięło? Uciekaj stąd! Ale już!

Ocywiście ani mi w głowie było uciekać. Miołbyk zaniechać obowiązku cuwania nad bezpieceństwem najwozniejsej pary w kraju? Wyklucone! Cało bida w tym, ze ochroniorze okazali sie być równie uparci jako jo. No i zacęła sie zabawa w kotka i myske. A właściwie: w ochroniorzy i owcarka. Ochroniorze próbowali mnie złapać, ale – hehe! – nie łatwo jest dopaść owcarka zaprawionego w bojak z wilkami. Ganiali mnie po całym holu, ba nic na tym nie zyskali opróc zadyski. Wreście postanowili zadzwonić kasi po pomoc. Ale wte ftosi wyjrzoł zza pobliskik drzwi i pokazując zegarek na swej ręce oznajmił:
– Panie prezydencie, mamy już dziesięć minut spóźnienia!
– Wiemy! – odpowiedzili ochroniorze. – Ale tu ten pies…

W tej kwillecce poni prezydentowo sepnęła cosi ponu prezydentowi do ucha. Pon prezydent zaś pedzioł tak:
– Właściwie to chyba nic się nie stanie, jeśli ta psinka przyłączy się do nas. Biedak najwyraźniej zgubił swojego pana i szuka kogoś, kto by się nim zaopiekował.
– Ale, panie prezydencie – zagodnął ftosi z prezydenckiej obstawy – czy to wypada, żeby jakiś pies pałętał się podczas takiej uroczystości?
– Czemu nie! Dobrze mu patrzy z oczu – pedzioł pon prezydent. – Miejmy tylko nadzieję, że nie będzie zakłócał tej gali zbyt głośnym szczekaniem.

Na mój dusiu! Ocywiście, ze nie bede scekoł! Jestem przecie kulturalnym owcarkiem, a nie bejdokiem, ftóry nie wie, jak sie w teatrze zachować. Haj.

No i po kwili wroz z prezydenckom parom wesłek na balkon nojdujący sie w piknej Sali Moniuszki, ftóro to jest najwięksom salom Teatru Wielkiego. Pon prezydent i poni prezydentowo siedli na swoik fotelak. Jo najpierw usadowiłek sie z ik lewego boku, bo uznołek, ze stamtela bede mioł najlepsy widok na scene. Ba po kwili uświadomiłek se, ze skoro moim obowiązkiem jest chronić i głowe państwa, i jej współmałzonka, to powinienek zająć miejsce między nimi. No to przesunąłek sie kapecke, coby noleźć sie tamok, ka powinienek. O, tutok na tym zdjęciu mozecie uwidzieć, jak pon prezydent właśnie wstoje, coby mnie przepuścić, kie jo sie przesuwom. Mnie niestety nie widać, bo zasłanio mnie ścianka ogradzająco balkon.

Po kwili stanąłek na tylnyk łapak, przednie zaś oporłek o balkonowom poręc. Dzięki temu mogłek piknie widzieć, co dzieje sie na scenie.

Pocątek imprezy mioł nastąpić o godzinie 19:00, ba nastąpił o 19:10. Jako juz wiecie – syćko z powodu zamiesania, ftóre jo wyryktowołek. Dlotego syćkik, co byli tamok obecni, piknie przeprasom za spowodowanie tego opóźnienia. Haj.

Światła przygasły i… zacęło sie. Najpierw był krótki występ pona Dawida Podsiadły i poni Kasi Nosowskiej (skoda, ze wceśniej o tym nie wiedziołek, bo byk zawiadomił Grzesicka, ftóry przecie barzo lubi tej poni słuchać). Potem przystąpiono do wręcania Paśportów. Po kolei ogłasano laureatów w kategoriak film, teatr, literatura, śtuka wizualno… Kie przysła kolej na kategorie muzyka powozno, na scene wesła – na mój dusiu! – Poni Dorotecka! Naso Poni Dorotecka, co to sąsiedniego bloga ryktuje! Moi ostomili, jo sie tak uciesyłek, ze zabocyłek, ze miołek siedzieć cicho. Fciołek zascekać radośnie, coby Poniom Dorotece powitać. A coby zascekać jak najdonośniej, wciągłek w swe owcarkowe płuca sporom dawke powietrza, ba wte… łapy ześlizgły mi sie z rantu i prasłek na podłoge. Pon prezydent z poniom prezydentowom jaz sie oześmiali, kie tak prasłek. Osoby siedzące w poblizu (w tym poni redaktor Janina Paradowska) tyz sie zaśmiały. O, na tym zdjęciu mozecie uwidzieć, jak sie śmiejom.

– Dobrze ci tak – pedziołek w duchu sam do siebie. – Pon Bócek cie pokaroł za to, ze fciołeś naryktować hałasu. Panuj nad sobom, sietnioku! Jesteś w teatrze, nie na holi.

Z mocnym postanowieniem, ze od tej pory bede zachowywoł sie przyzwoicie, wstołek i nazod oporłek sie o poręc, coby obejrzeć reśte widowiska. W końcu rozdano syćkie przewidziane na ten dzień nagrody. A potem popytano syćkik laureatów, coby wesli na scene i zapozowali do pamiątkowyk fotek. Laureaci wnet piknie na te scene powchodzili, a tłum fotoreporterów rzucił sie do robienia im zdjęć. I wte jo… wpodłek na pewien pomysł. Postanowiłek, ze hipne na scene, stone pomiędzy zdobywcami Paśportów – i tyz bede mioł piknom pamiątkowom fotografie! Zeskocyłek z balkonu na nojdującom sie ponizej telewizyjnom kamere, ftóro rejestrowała to całe wydarzenie. Z kamery zeskocyłek na ziem i fciołek zrobić telemark, ale zamiast tego wyseł mi fikołek. Niekze ta. To był Wielki Teatr, nie Wielko Krokiew. A syćka pozirali na scene, więc nawet jeśli na widowni siedzioł jakisi sędzia narciarski, to i tak nie groziło, ze odejmie mi punkty za nieudolne lądowanie. Haj.

Podniesłek sie wartko i juz, juz miołek pohybać ku scenie, kie nagle… ku mojemu nosowi dosły jakiesi pikne zapachy. Duzo zapachów! O, Jezusicku! W kuluarak ryktowano bankiet z piknymi smakołykami! No i… cóz tu ukrywać – zabocyłek o syćkim, co sie działo wokoło. Mojo myśl skupiła sie na jedzeniu, ftóre tak piknie pachniało! Moze dlotego, ze nic nie jodłek od kwili opuscenia mojej wsi? Wartko zrobiłek w tył zwrot i pognołek ku wyjściu z widowni. Zaroz nolozłek sie w kuluarak, a tamok… Na mój dusiu! Jeden stół, drugi stół, trzeci stół… Cało kupa stołów z piknymi frykasami!

– O, jaki ładny piesek – zawołali na mój widok ryktujący bankiet kelnerzy. – Dajmy mu coś zjeść. Pewnie jest głodny.

Mieli racje – byłek barzo głodny. Z ochotom zjadołek syćko, cym kelnerzy mnie obdarowali. A jakom mieli radoche z tego dawania! Tak więc i jo byłek zadowolony, i oni. I barzo dobrze! Lubie, kie syćka som zadowoleni.

Po kwilecce – z Sali Moniuszki zacął wysypywać sie wielki tłum ludzi. Oficjalno cynść imprezy właśnie sie skońcyła i syćka rusyli ku stołom z pocęstunkiem. A kie uwidzieli mnie – ik reakcja na mój widok była tako samo, jak reakcja kelnerów. Zaroz zacęli wołać: „Jaki ładny piesek!”, a potem łapali bankietowe przekąski i cęstowali mnie piknie. Cęstowali mnie celebryci, cęstowali syćka zdobywcy Paśportów i syćka nominowani tyz. Prowde godom! Jeśli nie wierzycie – sami ik spytojcie. Jeśli zaprzecom… to bedzie po prostu znacyło, ze zabocyli o tym z nadmiaru wrazeń, jakie mieli w tym dniu. Bajako.

Heeeej! Było tamok naprowde niesamowicie! Pod Turbaczem to jo dostoje pocęstunek od paru turystów dziennie. A tutok – setki ludzi pocęstowały mnie w ciągu godziny! Na mój dusiu! – pomyślołek se – skoro tak to rozdawanie Paśportów Polityki mo wyglądać, to jo muse zaproponować, coby rozdawano je nie co roku, ino przynajmniej roz w miesiącu. I najlepiej nie we Warsiawie, ino pod Turbaczem, to wte nie bede mioł daleko. Haj.

Ale… w pewnej kwili pocułek, ze mom straśnie cięzki brzuch. Krucafuks! Chyba sie przejodłek! Z trudem powlokłek sie w jakisi kącik i tamok klapłek na ziem. Oddychołek cięzko i miołek wrazenie, ze juz chyba nigdy w zyciu sie nie podniese.

Wte nagle… tuz przy mnie pojawiła sie… Poni Dorotecka!
– Owczarku, to ty? – zawołała na mój widok.
Zrobiłek wielki wysiłek, coby sie podnieść i zamerdać radośnie ogonem, ale… niestety nic z tego. Prawo ciązenia pona Newtona nie miało w tej kwili dlo mnie zodnej litości. Jedyny ruch, jaki byłek w stanie zrobić, to skinięcie głowom.
– To naprawdę ty! – uciesyła sie Poni Dorotecka, ale zaroz… zrobiła powoznom mine. – Owczarku, muszę cię ostrzec. Usłyszałam przypadkiem rozmowę jakichś dwóch osobników. Nie podobało im się, że jakiś pies kręci sie po teatrze. Niewątpliwie chodziło im o ciebie. Jeden z nich zadzwonił na policję. No i podobno mają tu zaraz po ciebie przyjechać i zabrać do schroniska.

Do schroniska? Heeej! Lubie schroniska, bo som pikne! I to pod Turbaczem jest pikne, i to pod Bereśnikiem, i to na Staryk Wierchak… I choć nadal nie miołek siły coby wstać, mój ogon nolozł jej w sobie dość, coby piknie zamerdać. Poni Dorotecka wnet odgadła, co za myśl ryktuje sie w mej głowie i pedziała:
– Owczareczku, czy ty pomyślałeś może o schronisku turystycznym? Muszę cię rozczarować. Schronisko, do którego cię zabiorą, nie ma nic wspólnego z tymi w górach. To schronisko dla bezdomnych piesków.
O, krucafuks! To juz mi sie zdecydowanie mniej podobało.
– Lepiej stąd uciekaj, póki nie jest za późno – poradziła Poni Dorotecka.
Uciekać? Dobry pomysł, ino… przez to moje obzarstwo było to kwilowo niemozliwe.
– Ah! No tak – westchnęła Poni Dorotecka pozirając na mój rozepchany brzuch. – Chyba, biedaku, trochę za dużo zjadłeś. No to widzę, że muszę cię gdzieś ukryć. Tylko gdzie?
Poni Dorotecka pomyślała, pomyślała… i nagle zawołała:
– Już wiem!

Chyciła mnie za tylne łapy i zacęła ciągnąć po posadzce. Krucafuks! Wcale nie było jej łatwo! Jestem przecie wielkim psem, ftóry teroz w dodatku mioł brzuch obciązony wielkim jedzeniowym balastem. Ale jakosi mnie ciągła. Ludzie wokół zdązyli juz o mnie zabocyć i zajęli sie jedni rozmowami ze znajomymi, drudzy udzielaniem wywiadów dziennikorzom, a trzeci pozowaniem fotopstrykom do zdjęć. Tak więc na scynście nifto nie zwracoł na nos uwagi.

Tuz obok miejsca, ka odbywoł sie bankiet, jest tako sala, ka mozno uwidzieć wystawe kostiumów operowyk. O, na przykład tutok mozecie se o tej wystawie pocytać. Poni Dorotecka zaciągła mnie właśnie tamok. A potem ukryła mnie pod jednym z eksponatów, dokładnie pod takom duzom, rozległom kieckom, ftórom mozecie uwidzieć tutok. Kie juz cały, wroz z ogonem, byłek pod tom kieckom schowany, Poni Dorotecka pedziała:
– Siedź tu, piesku. Siedź cicho, dopóki nie dojdziesz do siebie. A potem wracaj w swoje góry. Dasz sobie radę?

– Czy pani przemawia do tej sukni? – zapytała nagle jakosi nieznajomo osoba, ftóro właśnie tyz wesła na te wystawe.
– Nie, skądże! – zaśmiała sie Poni Dorotecka. – Tylko ta suknia tak mnie zachwyciła, że po prostu musiałam swój zachwyt wyrazić na głos!
– Faktycznie, piękna! Ale… ona się chyba poruszyła! Tak jakby coś było pod nią. Coś, albo raczej ktoś!
– E, to na pewno przeciąg – odparła Poni Dorotecka. – Wracam na bankiet, bo kto wie, czy nie szykują tam jakiejś niespodzianki? Szkoda by było ją przegapić.

I rusyła ku wyjściu z wystawy, dyskretnie pozirając za siebie, cy nieznajomo osoba odejdzie wreście od skrywającej mnie kiecki.
– Racja! – pedziała na scynście ta osoba i posła za Poniom Doroteckom.

No i cóz. Przelezołek w piknej kostiumowej kryjówce całom noc. Mój brzuch na telo przetrawił ten mój zyciowy rekord w jedzeniu, ze rano dołek wreście rade dźwignąć sie z ziemi. Udało mi sie wymknąć na zewnątrz tej wielkiej teatralnej chałupy. Ba nadal cułek sie nie za dobrze. Wolołek na rozie nie odbywać kilkusetkilometrowej podrózy do domu. Przesiedziołek w pobliskim Ogrodzie Saskim całom środe. I w droge powrotnom rusyłek dopiero we cwortek.

Z wiecora – byłek wreście u siebie. A hyr o moim pobycie we Warsiawie błyskawicnie ozeseł sie wśród zywiny pod Turbaczem. A potem poseł jesce dalej. No i wkrótce okazało sie, ze syćkie psy z okolicnyk wsi fcom w przysłym roku pojechać do Warsiawy rozem ze mnom, na kolejne rozdanie tyk Paśportów. Potem dowiedziołek sie, ze syćkie owce, ftóre mój baca wiosnom i latem pasie na holi, majom podobne zycenie. A kie juz końcyłek ryktować ten wpis, przyleciała ku mnie Maryna Krywaniec i pedziała, ze na następnom paśportowom gale fcom ze mnom jechać syćkie tatrzańskie kozice, a kie niedźwiedzie pobudzom sie z zimowego snu, to na pewno tyz bedom fciały. No, krucafuks! Jeśli spełnie te syćkie prośby, to w przysłym roku w warsiawskim Teatrze Wielkim bedzie niezłe zoo! Z drugiej strony jeśli nie spełnie – cało zywina Tater i Gorców sie na mnie obrazi. Co więc powinienek zrobić? Cóz… mom na scynście cały rok na to, coby cosi wymyślić. Hau!

P.S.1. Moi ostomili, ankieta, o ftórej gwarzyłek w poprzednim wpisie, zostoje zamknięto. Wynik: 14 osób za tym, coby łoś sadzoł zaprosone pary rozem i 7 za tym, coby je rozsadzoł. Barzo dobrze, ze głosy były rózne! Bo kieby syćkie były jednakowe, nas łoś mógłby pomyśleć, ze głosowanie odbyło sie w Korei Północnej, ka władza poinstruowała respondentów, jakom odpowiedź majom wybrać. Syćkim, co wzięli udział w ankiecie, dziękuje piknie! Dziękuje w imieniu własnym i łosia z Alaski. To dzięki wom ten siumny zwierzok bedzie wreście wiedzioł, jak postąpić z zaprosonymi na przyjęcie gośćmi 😀

P.S.2. A w najblizsom środe – Jagusickowe i Kapishoneckowe imieniny bedziemy mieli. Zdrowie Jagusicki i Kapishonecki! 😀