Skąd sie wzięły pisanki?

9 kwietnia 2009
Owczarek

Fto cytoł Ewangelie świętego Łukasa, ten wie, ze wkrótce po zmartwykwstaniu Poniezus odwiedził apostołów w wiecerniku i pedzioł: „Pokój wom”. A oni, zamiast sie uciesyć, sakramencko sie wystrasyli, bo myśleli, ze widzom ducha. I to jak sie wystrasyli! Ewangelista to przemilcoł, coby nie robić im wstydu, ale jo wom powiem, ze oni syćka w popłochu pochowali sie pod stołem.
– A to co? – zdziwił sie Poniezus. – Chowocie sie zamiast mnie witać?
– Nikogo tutok nimo! – odpowiedzioł spod stołu święty Pieter. – Syćka posli uprawiać poranny dżoging. Idź se więc, duchu, kasi indziej, bo po co bedzies w pustej chałupie siedzioł? Słysys, duchu?
– Przecie jo nie jestem zoden duch! – Poniezus próbowoł przemówić apostołom do rozumu. – Duch nimo ciała i kości, a jo mom! Jak nie wierzycie, to dotknijcie mnie!
– Nie bedziemy dotykać – odpowiedzioł święty Pieter. – Nie wiadomo, cym to mogłoby sie skońcyć. Moze święty Tomas odwazyłby sie dotknąć, ale on akurat kasi wyseł.
– A jeśli cosi zjem? – spytoł Poniezus. – Jak cosi zjem, to wte uwierzycie, ze nie jestem duchem?
– No, wte to uwierzymy – odpowiedzioł święty Jan i wyseł spod stołu, bo nagle przybocył se, ze przecie z samiućkiego rana widzioł pusty grób, więc moze to rzecywiście jest prowdziwy Poniezus? Święty Pieter zaroz przybocył se, ze widzioł ten grób wroz ze świętym Janem, więc tyz wyseł. Potem wyseł święty Mateus, bo pomyśloł, ze skoro mo pisać jednom z Ewangelii, to powinien być bacnym obserwatorem syćkiego, co sie wokoło dzieje. A potem pozostali apostołowie tyz zdecydowali sie wyjść.
– Ino z jedzeniem jest bida, Ponie Jezu – odezwoł sie jeden ze świętyk Jakubów, ino nie boce ftóry. – Bo przez to syćko, co sie w ostatnik dniak wydarzyło, to my zyli w straśliwym stresie. No a wiadomo, ze w stresie to cłek co kwila chyto po cosi do jedzenia. I w ten sposób zjedli my syćkie nase zapasy.
– Skoda – pedzioł Poniezus. – Bo tak poza tym, ze fciołbyk wom udowodnić, ze nie jestem duchem, to jo kapecke zgłodniołek. W końcu jo nic nie jodłek od casu ostatniej wiecerzy!
Wte święty Pieter pedzioł:
– A to my mozemy po zakupy hipnąć i zaroz cosi do jedzenia przyniesiemy. Mos, Ponie Jezu, na cosi specjalnom ochote?
– Bo jo wiem? – Poniezus zacął sie zastanawiać. – Pieconom rybke byk zjodł. Abo grule z jajkiem sadzonym.
– To jo hipne po rybe! – zaproponowoł święty Jan.
– A jo po grule i jajko! – zawołoł święty Pieter, ftóry nie fcioł być gorsy od świętego Jana.
– Od rozu ci godom, święty Pietrze, ze gruli to ty nika nie nojdzies – uprzedził Poniezus.
– Jak sie piknie postarom, to nojde! – zapewnił święty Pieter.
– Nie nojdzies, skoda twego trudu – tłumacył Poniezus.
– Nie skoda! – prociwił sie święty Pieter. – Jo sie trzy rozy ciebie, Jezusicku, wyporłek, więc teroz muse sie jakosi zrehabilitować!

Po tyk słowak Pieter wybiegł z wiecernika i polecioł do miasta po zakupy. Poniezus nie próbowoł go zatrzymać, bo przecie kie ftosi sie uprze, to takiego nawet Pon Bócek nie przekono.

Kany sukać jajka – to święty Pieter doskonale wiedzioł. Piknie bocył bowiem, skąd dochodziło pianie koguta, kie on sie trzykrotnie Poniezusa wyporł. A kany był kogut, tamok musiały tyz być kury, bo inacej kogutowi kotwiłoby sie samemu. No i wartko nolozł Pieter obejście, ka stadko kur sie krynciło. A pośród nik przechadzoł sie pikny kogut. Pieter poźreł na niego.
– Ciekawe – pomyśloł – cy to właśnie on zapioł w piątek przed świtem, kie jo stołek pod pałacem arcykapłana i tak głupio wypierołek sie Poniezusa?
Nagle z chałupy jakosi storo gaździna wysła i zawołała:
– Nie zblizojcie sie, panocku, do tego koguta, bo to sietniok!
– Sietniok? – spytoł święty Pieter.
– Straśny sietniok! – pedziała gaździna. – Choć wceśniej nic na to nie wskazywało. Ale w ostatni piątek przed świtem to on nagle tak piać zacął, ze pewnie jaz pod pałacem arcykapłana było go słychać!
– Moze mioł jakisi powód? – odpowiedzioł dyplomatycnie święty Pieter.
– E tam, godocie – burkła gaździna. – Jaki powód moze mieć kogut, coby ciemnom nocom piać tak głośno?
– Wiecie, krzesno – zacął Pieter tłumacyć – jo to wprowdzie lepiej sie znom na rybołówstwie niz na drobiu, ale w ten ostatni piątek to w ogóle niezwykłe rzecy sie działy: zasłona w przybytku przedarła sie na pół, ziemia zadrzała, skały zacęły pekać, a podobno nawet nieftóre grobowce sie pootwierały i powychodzili z nik święci. Moze więc to jest taki specjalny kogut, ftóry donośnym pianiem zapowiado niezwykłe wydarzenia?
– Na mój dusiu! – Gaździna za głowe sie złapała. – No to taki kogut-prorok to prowdziwy skarb! A jo juz fciałak na rosół go przeznacyć! Ale byk była głupio! Dziękuje wom piknie, panocku, zeście mnie oświecili! Ozłoce wos za to!
– E, nie musicie mnie, krzesno, ozłacać – pedzioł skromnie święty Pieter. – Wystarcy, cobyście jedno jajko mi sprzedali.
– Zaroz wom sprzedom, panocku – pedziała gaździna. – Sprzedom wom takie jajko, co to samemu Ponu Bóckowi piknie by zasmakowało!
– Mom takom nadzieje – mruknął cicho do siebie święty Pieter.

Kupił jajko i zaroz raźno rusył dalej, coby gruli posukać. Najpierw pohyboł w okolice pałacu Heroda, ka nojdowoł sie Targ Górny. Tamok podobno mozno było kupić syćko. Okazało sie jednak, ze… syćko opróc gruli. Pieter nie zniechęcił sie jednak. Poseł ku Targowi Dolnemu, do ftórego nie barzo wiadomo, jak sie z Górnego dochodziło, ale hyrny poprzednik Indiany Jonesa, pon Selah Merrill, twierdził, ze barzo łatwo.* Tamok jednak tyz nifto grulami nie handlowoł. Wte Pieter zacął chodzić od sklepu do sklepu, od handlorza do handlorza i wsędy pytoł o choćby jednego maluśkiego grulicka. Ba nifto nie mioł nawet marnej obierki. Na koniec Pieter udoł sie na Targ Owieckowy koło hyrnej sadzawki Betesda. Mioł jesce reśtki nadziei, ze moze trafi sie tamok jakisi pasterz, co wziął ze sobom grula na drugie śniadanie? Ale sie nie trafił. Reśtki nadziei prysły. Pieter pojął, ze Poniezus mioł racje – w całej Jerozolimie nie było ani jednego grula. I cóz bidny apostoł mógł zrobić? Wrócił do wiecernika z samym ino jajkiem. Kie stanął przed Poniezusem, to pomyśloł, ze nimo inksego wyjścia, jak zrobić dobrom mine do złej gry.
– Wróciłek, Jezusicku! – pedzioł. – Gruli rzecywiście nika nie było. Ale mom za to pikne jajko! Zaroz zrobie z niego tak smacne sadzone, jakiego, Jezusicku, nie jodłeś od casu, kie sie w Betlejem narodziłeś!
– Dziękuje ci, święty Pietrze, piknie, ale jo tego jajka nie zjem – pedzioł Poniezus. – Najodłek sie juz do syta pieconej ryby, przyniesionej przez świętego Jana.
– Rzecywiście najodł sie! – potwierdzili apostołowie. – Zjodł rybe i ani kawałecek przez niego nie przelecioł! Tak więc teroz juz momy naukowy dowód, ze to prowdziwy Poniezus, a nie zoden duch!
– No to piknie! – uciesył sie Pieter. – Ale moze jednak zjes, Jezusicku, choć kapecke jajka?
– Juz pedziołek, Pietrze, ze dziękuje – odpowiedzioł uprzejmie Poniezus. – Telo juz tej ryby zjodłek, ze kiebyk zjodł jesce jajko, to by juz było obzarstwo. Prowdziwe obzarstwo! A jo juz wyobrazom se, kielo diaski miałyby uciechy, kiebyk jo popełnił jeden z siedmiu grzychów głównyk.

No i świętemu Pietrowi zol sie zrobiło, ze niepotrzebnie sie trudził. Opuścił wiecernik i siodł na schodkak przed wejściem. Kie Poniezus to uwidzioł, to tyz wyseł i siodł obok Pietra.
– No, nie frasuj sie – zacął pociesać bidoka. – Nicego od ciebie nie zjodłek, ale piknie doceniom, ześ mioł dobre chęci!
– Słysołek kasi, ze dobrymi chęciami to piekło jest wybrukowane – westchnął na to Pieter.
– No to cemuś mnie nie słuchoł, kie ci godołek, ze nika gruli nie nojdzies? – spytoł Poniezus. – Nie nolozłbyś ik, choćbyś w całym Cysorstwie Rzymskim sukoł!
– W całym Cysorstwie Rzymskim? – zdziwił sie Pieter.
– No przecie godom – odpowiedzioł Poniezus. – Jedyne miejsce, ka mozno je dostać, to Hameryka.
– Hameryka? A kany ona jest? – zaciekawił sie Pieter.
– Barzo daleko – pedzioł Poniezus. – Trza bedzie pockać jesce 1459 roków, jaz taki jeden marynorz, co to bedzie sie nazywoł Krzysiu Kolumb, piknie te Hameryke odkryje. I dopiero wte grule bedzie mozno stamtąd sprowadzić i zacąć uprawiać tyz w inksyk cynściak świata. Dzięki temi nie ino w Hameryce bedzie mozno wreście je zjeść i z jajkiem sadzonym, i z kotletem schabowym, i z wątróbkom w smazonej cebulce.
– No to skoda, ze nie posłek po samo ino jajko – zmartwił sie święty Pieter. – Wróciłbyk do wiecernika zanim jesce, Jezusicku, objodłeś sie rybom i wte moje jajko tyz byś zjodł. A tak – bedzie piknie napisane w Ewangelii o tym, jak ześ jodł pieconom rybe. Natomiast o moim jajku – zoden z Ewangelistów ani słowa nie napise!
– Ano nie napise – potwierdził Poniezus. – Ale moze cosi sie wymyśli, coby to twoje jajko upamiętnić? Pockoj, Pietrze, niek kwilecke sie zastanowie.
No i Poniezus zacął myśleć. Jaze zawołoł:
– Mom pomysł!
– Jaki? – spytoł święty Pieter.
– Nie boce, cy juz ci o tym godołek, ze na pamiątke mojego zmartwykwstania bedzie święto, co to bedzie sie nazywało Wielkanocom. No to jo sprawie, ze w kozdom takom Wielkanoc ludzie bedom jajka jedli. I w taki oto sposób uhonorujemy to jajko, coś mi je dzisiok przyniesł do wiecernika.
– W kozdom Wielkanoc ludzie bedom jedli jajka? – Święty Pieter sie ozywił. – Sadzone?
– Nie, sadzone racej nie – pedzioł Poniezus. – Bo sadzone trudno bedzie nosić jako święconke w kosyku. Ale za to syćka bedom jedli jajka na twardo.
– Mogom być i na twardo! – radowoł sie Święty Pieter. – Piknie! Barzo piknie! No to pockoj, Ponie Jezu, kwilecke, jo jesce muse hipnąć cosi załatwić.
Święty Pieter zerwoł sie ze schodków i znowu do miasta pognoł.
– Pietrze, zacekoj! – zawołoł za nim Poniezus.
Ale apostoł nawet głowy nie obyrtnął, ino hyboł przed siebie dalej. Poniezus roześmioł sie i ku niebu poźreł.
– Widziołeś, Ojce, tego narwańca? – spytoł. – Fciołek mu jesce pedzieć, coby posł baranki moje. Ale nie zdązyłek! Niekze ta. Powiem mu przy inksej okazji.

A wiecie po co znowu święty Pieter do miasta hipnął? No bo uznoł, ze skoro to jego jajko mo być tak piknie upamiętnione, to nie moze ono zwycajnie wyglądać, ino trza je jakosi ozdobić. Postanowił więc posukać farb, coby pikne wzory na nim wymalować. I stąd wziął sie zwycaj malowania jaj na Wielkanoc. A ze święty Pieter fcioł, coby o jego jajku Ewangelia pisała, to dlotego właśnie jajka wielkanocne nazywane som pisankami. Hau!

P.S. Nie wiem, cy przed świętami bede mioł jesce okazje do Owcarkówki zajrzeć, więc juz teroz, ostomili, zyce wom tego, cobyście piknie te święta spędzili. I tego, cobyście sie barzo smacnyk jajek najedli, co to teroz juz wiecie, ze one na pamiątke przygody świętego Pietra som ryktowane. A na śmigus-dyngus nie wiem, cego zycyć, bo jedni lubiom, coby był mokry, drudzy – coby był suchy, a trzeci – coby był umiarkowanie mokry. No to kozdemu zyce takiego śmigusa, jakiego lubi 😀

* S. Merrill, Ancient Jerusalem, New York 1977, s. 101.